მიგელ დე სერვანტესი-დონ კიხოტ ლამანჩელი

ნაწყვეტი წიგნიდან:

მოცლილო მკითხველო, დაუფიცებლადაც დამიჯერებ, თუ როგორ მსურს

ეს ჩემი წიგნი, ჩემი ჭკუა-გონების შვილი, იყოს ყველა წიგნზე მშვენიერი,

ყველაზე სასაიმოვნო საკითხავი და გონივრული, ხელიხელსაგოგმანებელი

და უნაკლო თხზულება, როგორც კი შეიძლება წარმოვიდგინოთ. მაგრამ

განა შემეძლო ბუნების კანონებს წინ აღვდგომოდი? ნათქვამია: როგორიც

მამა - ისეთი შვილიო, ამიტომ ჩემი უნაყოფო და გაუნათლებელი ჭკუის

ნაწარმოები სხვა რა უნდა იყოს, თუ არა მოთხრობა გაძვალტყავებულ,

ჩაჩანაკ და ახირებული ხასიათის, ნაირ-ნაირი აზრებით შეპყრობილ

გმირზე. მისი მსგავსი ძნელად თუ იქნება სადმე. მისგვარი ზრახვები კი ჯერ

არასოდეს ფიქრადაც არავის მოსვლია თავში? ან კი რა გასაკვირველია:

უკეთესი რა დაიბადებოდა საპყრობილეში, სადაც ვაი-უბედურების მეტი

არა არის-რა, სადაც ყოველგვარ სიდუხჭირეს დაუდევს თავშესაფარი და

სევდასა და ვარამს დაუსადგურებია? წყნარი, სასიამოვნო ადგილი,

მშვენიერი წარმტაცი ველები, ლაჟვარდოვანი ცა, ნაკადულების ჩხრიალი,

სულის დამამშვიდებელი მდგომარეობა, - დიახაც რომ სხვარიგად

მომართავენ ადამიანის ჭკუა-გონებას და თვით უნაყოფო მუზებსაც კი

ნაყოფიერს გახდიან მთელი ქვეყნის სასიამოვნო და გასაოცარი

შთამომავლობის შესაქმნელად.