დავით გურამიშვილი-დავითიანი

ნაწყვეტი წიგნიდან:

ეს კაცი ასე ილოცავს

ავტოპორტრეტზე წარწერილი ლექსი

ღმერთო, მაჩვენე ყანები

ამ სარწყავთ მონაყვანები;

ღმერთო, დამასწარ ზაფხულსა,

ფქვილს ამ წისქვილზედ დაფქულსა.

ყოვლად წმინდაო, დამადევ

წყლულზედ წამალი სამთელი,

შემაძლებინე აღვანთო

მე შენს სახელზე სანთელი.

ამ წიგნთა გამლექსავის გვარისა და სახელის გამოცხადება

1

დავითიანი ვსთქვი დავით გურამისშვილმან გვარადო, ხილად

ვსთქვი სიტყვა ღვთისა და ძე კაცთა ნორჩის მგვანადო;

ცხოვრების წყაროს უხსენე ხე ცხოვრებისა ღარადო, ამად

ვსთქვი ჯვარზედ ვნებული ცრემლნი იდინოთ ღვარადო.

2

ვენახის ღვინო დაძვირდა, ქართლს დაემტერა რა ჭარი,

ვიმცვრივე ჭალას ბაბილო ნაქაჯი და ნაჭაჭარი;

მოსახსენებლად ჩემდა ყრმად უმზადე ტკბილი მაჭარი,

ავს სარგებელსა არა იქს ამ უსასყიდლოს ვაჭარი.

3

ამისთვის მე არ შევსძეძვე, რაც დავრგე იგავთ ხე ველად,

უფრო ადვილად აღვლიან ზედ ყრმანი დასარხეველად.

სასმელად უძღვენ თერმონი, არ ცუდად დასანთხეველად.

ყრმათ შევავედრე ეს წიგნი, არ შექმნან დასახეველად.

4

ოდესაც ბრძენმან რიტორმან შოთამ რგო იგავთ ხეო და,

ფესვ ღრმა-ჰყო, შრტონი უჩინა, ზედ ხილი მოიწეოდა.

ორგზითვე ნაყოფს მისცემდა, ვისგანაც მოირხეოდა,

ლექსი რუსთვლისებრ ნათქვამი მე სხვისა ვერ ვნახეო

და.

5

ვით მხედარს - ყრმისა მცირისა წკეპლასა ზედან ჯდომანი

მიემზგავსების ცხენოსანს ჯოხით რბენა და ხლდომანი,

ეგრეთვე შოთა რუსთველსა ეს ჩემი ლექსთ მიხდომანი,

ცუდად მომიხდა გვაჯითა ბაძით უმზგავსო ნდომანი.

6

მე ყრმათა მზგავსად მომიხდა ნამცვრევთ წალკოტთა მცვრევანი.

ბზაკალითა და წიწკიტით მონადირეთში რევანი;

ვერც ხილი ვჰპოვე, ნადირთაც ძალა არ მაქვნდა რევანი, ვა,

შემრჩა ცუდსა მეთევზეს უბრალოდ წყალთა მღვრევანი.

7

მე რუსთველსა ლექსს არ უდრი, ვით მარგალიტს - ჩალის ძირსა;

მაგრამ მიმროთიც კეკლუცნი ტურფად მოიკაზმენ პირსა; ოდეს

მაშვრალს მოსწყურდების, მაშინ წყალი ღვინოდ ღირსა, დრო

მოვა რომ გატკბილდების, ხილად სჭამდენ პანტის ჩირსა.

8

ცხენი მარტო მორბენალი მუხლ მოკლედიც გამალდების, სად

მაღალი არცად იყოს, მუნ დაბალი გამაღლდების. თვალად

ნასსა ალამაზებს, ვის ლამაზი არ ახლდების, ამ წიგნს წიგნად

მოიხმარებს, ვინც სხვას წიგნსა ვერ მიხვდების.

9

მე საწუთრომ ბერწოვნება მომახვედრა თავში კობლად: ძე

არ მომცა, არც ასული, შემქნა სახლ-კარ დასამხობლად, ამ

ლექსთ თავი მოუყარე, საცა მეთქვა თვითო ობლად,

აგების რომ ბრძანოს ვინმე სიტყვა ჩემთვის შესანდობლად.